Van’da 11 yıl evvel yaşanan 7,2 büyüklüğündeki zelzelede, eşi, annesi, çocukları, ağabeyi ve yengeleriyle birlikte 50’e yakın akrabasını kaybeden Kılıçarslan Koçak, acılarını, memnunluklarını paylaştığı yakınlarını ortadan geçen vakte karşın unutamıyor.
Merkez üssü tabanlı köyü olan, 604 kişinin öldüğü 23 Ekim 2011’deki zelzelenin üzerinden yıllar geçmesine karşın yakınlarını kaybedenlerin acısı dinmiyor.
Depremin en çok hasara yol açtığı Erciş ilçesinde yaşayan 54 yaşındaki Kılıçarslan Koçak, eşi, annesi, iki çocuğu, ağabeyi ve yengelerinin de ortalarında bulunduğu 50’ye yakın akrabasını sarsıntıda kaybetti.
Yaşadığı acı dolu günleri unutamayan Koçak, daima mezarlarını ziyaret ettiği yakınlarından kalan anıları canlı tutarak yüreğindeki acıyı dindirmeye çalışıyor.
Koçak, AA muhabirine, konuttan çıktıktan kısa mühlet meydana gelen sarsıntıda oturdukları binanın yıkıldığını söyledi.
O sırada binanın yanında olduğunu ve yıkıldığı anlara tanıklık ettiğini anlatan Koçak, şöyle konuştu:
“Bir iki dakika evvel birlikte olduğunuz beşerler enkazın altında kaldı. Arama kurtarma takımlarına yardım ederek aileme ulaşmaya, onları kurtarmaya çalıştım lakin 50’ye yakın akrabamı kaybettim. Artık onlardan geri kalan hiçbir şey yok. Geçmiş günlerimizi çok arıyorum. Ortadan geçen müddette ülke gelişti, kıymetli gelişmeler oldu lakin benim üzere beşerler daima geride kaldı zira yapabileceğimiz bir şey kalmadı. Hayatımız alt üst oldu. Sarsıntıdan evvel hoş bir hayatımız vardı, artık ailemde o vakit yanımda olan hiçbiri yok.”
Deprem periyodunda devletin çok büyük yardımlarda bulunduğunu, kıymetli fedakarlıkların yapıldığını belirten Koçak, şöyle devam etti:
“O vakit memurdum her mevzuda devletin seferberliği vardı. Yardımlar, arama kurtarma çalışmaları konusunda hiçbir kahır yaşanmadı. Evvelden büyük zelzele görmüştüm. İstanbul sarsıntısında oradaydım. O vakit devlet insanların yardımına yetişememişti lakin Van zelzelesinde bu türlü olmadı. Devlet en kısa vakitte her bahiste insanların yardımına koştu. Bunlardan yana bir ıstırap yaşamadık. Ortadan 11 yıl geçti. Enkaz altından ailemdekilere ilişkin bir şey çıkaramadım. Yanımda onlardan bir şeyler arıyorum lakin yalnızca birlikte geçirdiğimiz günlerin anıları var. Çocuklarımdan, eşimden, annemden, yakınlarımdan anılar olmasını isterdim.”